परिक्षा आउने समयमा सबै कोर्षको वुक पढ्न तल्लिन छन् तर म भने "समर लभ" पढ्दै छु.....
मलाई निक्कैनै रमाइलो लाग्यो यो कथा..... कहिले वानेश्वर कहिले कृर्तिपुर कहिले पोखरा कहिले चितवन जता ततै... गएँ । कथाको पात्र र लेखकसंगै ..... जर्मनि गएँ क्रुज चढे.... म यति डुवे कथामा हरेक कुराहरु कहिँ कतै मेरो आफ्नो लभलाइफसंग ठोक्किएको पाउँथे..... कथाका मेन पात्र अतित रुँदा कयौँ पटक रोएँ म पनि ....
मेरो आफ्नै अतितका यादहरु झलझली मेरो मस्तिष्कमा छाइरह्यो.... पढेर सके..... के होला के होला लागि रह्यो कथाका लेखकले सायालाई भेट्नको लागि चालेको पहल पनि .. मलाई एकदमै मन पर्यो... कतै क्रमश भैदेनी हुने भन्ने सोचेको थिएँ... साया त काठमाण्डौ आइकि रहिछे... पछि अर्को भाग आउला अनि सायाले सवैकुरा लेखकवाट थाहा पाउली अनि पछुताउली त्यती माया गर्ने मान्छेलाई वुझ्न नसकेको मा ..... दिमागमा यस्तै कुरा खेल्दै थिए....
अचानक अन्तिममा २ वटा पेज थियो आभार का लागी त्यो पनि पढे...
पछि त झसंग .....
जव थाहा पाएँ यो कथा मात्र कथा थियो रियल कथा थिएन भन्ने....
कसैले भनेर होइन आभार पढेर...... जसमा लेखिएको थियो.....
"प्रिय भित्र सरोज उपाधयाय र अन्जना मुलेपतिलाई हृदयदेखिनै धन्यवाद । भिसा र टिकटविना नै उनिहरुको सहयोगमा घरै वसिवसि धेरै देश चहारे......."
एकछिन् त झनननन रिस पो उठ्यो..... वेक्काममा त्यो अतितेले पाको दुख्ख देखेर रोएँ.... के के सोचे विर्सिसकेका दिनहरु सम्झायो भन्दै लेखकलाई गाली गरे...... सरापेँ पनि .....
तर फेरी सोचेँ ओहो लेखकलाई त मान्नै पर्ने रहेछ उस्को कल्पना पनि मेरो लाईफसंग कस्तो मिल्न गएको .... न कहिले भेटेको छु न कहिले देखेको छु तर पनि ......
सायद यसैलेनै होला लेखक भनिएको ..... अरुको मनलाई छुन सक्ने खाल्को लेखहरु लेख्ने भएर...
नत्र त म पनि त लेखक हुन्थे होलानी... हेहेहेहेह
मलाई निक्कैनै रमाइलो लाग्यो यो कथा..... कहिले वानेश्वर कहिले कृर्तिपुर कहिले पोखरा कहिले चितवन जता ततै... गएँ । कथाको पात्र र लेखकसंगै ..... जर्मनि गएँ क्रुज चढे.... म यति डुवे कथामा हरेक कुराहरु कहिँ कतै मेरो आफ्नो लभलाइफसंग ठोक्किएको पाउँथे..... कथाका मेन पात्र अतित रुँदा कयौँ पटक रोएँ म पनि ....
मेरो आफ्नै अतितका यादहरु झलझली मेरो मस्तिष्कमा छाइरह्यो.... पढेर सके..... के होला के होला लागि रह्यो कथाका लेखकले सायालाई भेट्नको लागि चालेको पहल पनि .. मलाई एकदमै मन पर्यो... कतै क्रमश भैदेनी हुने भन्ने सोचेको थिएँ... साया त काठमाण्डौ आइकि रहिछे... पछि अर्को भाग आउला अनि सायाले सवैकुरा लेखकवाट थाहा पाउली अनि पछुताउली त्यती माया गर्ने मान्छेलाई वुझ्न नसकेको मा ..... दिमागमा यस्तै कुरा खेल्दै थिए....
अचानक अन्तिममा २ वटा पेज थियो आभार का लागी त्यो पनि पढे...
पछि त झसंग .....
जव थाहा पाएँ यो कथा मात्र कथा थियो रियल कथा थिएन भन्ने....
कसैले भनेर होइन आभार पढेर...... जसमा लेखिएको थियो.....
"प्रिय भित्र सरोज उपाधयाय र अन्जना मुलेपतिलाई हृदयदेखिनै धन्यवाद । भिसा र टिकटविना नै उनिहरुको सहयोगमा घरै वसिवसि धेरै देश चहारे......."
एकछिन् त झनननन रिस पो उठ्यो..... वेक्काममा त्यो अतितेले पाको दुख्ख देखेर रोएँ.... के के सोचे विर्सिसकेका दिनहरु सम्झायो भन्दै लेखकलाई गाली गरे...... सरापेँ पनि .....
तर फेरी सोचेँ ओहो लेखकलाई त मान्नै पर्ने रहेछ उस्को कल्पना पनि मेरो लाईफसंग कस्तो मिल्न गएको .... न कहिले भेटेको छु न कहिले देखेको छु तर पनि ......
सायद यसैलेनै होला लेखक भनिएको ..... अरुको मनलाई छुन सक्ने खाल्को लेखहरु लेख्ने भएर...
नत्र त म पनि त लेखक हुन्थे होलानी... हेहेहेहेह
No comments:
Post a Comment